Blue, ons katertje, gaat onhandig tussen mij en het toetsenbord liggen. Ik til hem op en zet hem iets verder naast mij op het bureau. Hij heeft echter zijn zinnen gezet op het warme plekje dicht bij mij en komt nog een paar keer terug. Ik verplaats hem tot hij het opgeeft en zich iets verderop nestelt. Het beestje geeft mij gelukkig, naast deze storende werking tijdens het typen, veelal positieve afleiding. Iets dat ik, tot onze poes Pleun na aandringen van man en kind ons huishouden binnenkwam, niet van tevoren had verwacht. Ik was geen poezenmens, ook geen hondenmens trouwens, omdat ik ze nooit eerder zelf had. Maar, het is toch anders als een dier onderdeel uitmaakt van je eigen gezin. Twee dieren in ons geval. Die elkaar trouwens niet uit kunnen staan, maar dat is een ander verhaal.

Die eenvoudige afleiding van zo’n beest dat gewoon zijn leven leidt, wat er ook verder om hem heen gebeurt, is nu meer dan welkom voor mij. Geïnspireerd zat ik dus weer eens achter de computer. Ik had lang niet geschreven, ondanks alle verhalen en onderwerpen die in mijn hoofd om aandacht schreeuwen. De wereld waarin we nu leven, sinds corona rond maart van dit jaar ook in Nederland een begrip werd waar we dag en nacht mee opstaan, is zo anders als daarvoor. Bijna alles kwam grotendeels tot stilstand en het was onvoorspelbaar en op een nare manier spannend waar dit heen zou gaan. En dat is het nu nog. Ondanks dat er in het begin ook een positief effect was, waarbij iedereen zijn leven onder de loep nam en voelde wat er nu echt belangrijk was, is er de veranderende manier van omgaan met elkaar en de verschillen in mening over hoe we hier persoonlijk, maar ook als land en wereld mee om moeten gaan. Ik wilde er wel over schrijven, maar merkte dat ik blokkeerde. Geen welkome reactie voor een schrijver. In plaats van anderen met woorden te vermaken of troosten of op welke manier dan ook te raken, kroop ik steeds verder onder mijn dekentje op de bank. Getroost door het snorrende katertje.

Mag ik gewoon even zeggen dat het moeilijk is. Confronterend dat er minder opdrachten zijn en het inkomen daalt terwijl vaste lasten uiteraard blijven. Heftig dat je meer dan ooit moet onderzoeken wat er nodig is om in je levensonderhoud te voorzien. Verdrietig dat het afscheid van een overledene, zoals mijn schoonmoeder, niet dichtbij gedeeld kan worden met anderen. Jammer dat mijlpalen, zoals de tachtigste verjaardag van mijn vader en waarschijnlijk mijn eigen vijftigste verjaardag komende kerst, niet met anderen gevierd kunnen worden. Lastig voor puberzoon die net lekker zijn vleugels uitsloeg. Minder stimulerend omdat er geen vakantie is om naar toe te werken. Minder voorpret in voorbereiding op de feestdagen. De enige troost is dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. En natuurlijk maken we er allemaal het beste van. Je moet het thuis gezellig maken. Kleine doelen stellen. En vooral de moed erin houden en elkaar niet kwijt raken in verdeelde opvattingen en verschil in mening. Kater Blue sprong net op mijn toetsenbord en wil denk ik aandacht, eten of naar buiten. Ik ook.

Posted on: 15 november 2020, by : Natalie Bottemanne