Deel 1:

Je loopt een keer achteloos langs de spiegel, stopt, doet een stap terug en kijkt nog een keer goed naar jezelf. Er dringt iets tot je door. Je overheersend positieve zelfbeeld wordt verstoord. Je stamelt hardop: “Hè, hoe kan dit nou opeens?” en zet je handen in je zij, knijpt wat in je vel en kan zowaar iets vastpakken. Iets best wel groots. Vet? “Hoe dan?” denk je, “Ik was toch helemaal niet zó dik?” En dan dringen de komende dagen de termen zich meer en meer aan je op, via televisie, internet, vriendinnen, in de supermarkt…. Afvallen moet je, minder suiker, diëten, lijnen, bewegen, jezelf kwellen, shakes, calorieën tellen, bootcamps, niet zomaar alles onder je neus stoppen, vetpercentages, pas op voor levensgevaarlijk buikvet! Help! Hoe is het zover gekomen en wat kan ik er aan doen? Moet ik überhaupt iets doen of ben ik goed zoals ik ben. We hoeven toch niet allemaal maatje 36 te hebben. Kom nou toch, waar gaat dit over? Maar, tja, ik vind dit lijf niet leuk, ik wil dit niet, het is uit de hand gelopen, ik wil al mijn kleren weer aan kunnen trekken en mijn buik niet steeds inhouden. En het lijkt wel alsof het opeens zomer is en elke malloot al in korte broek loopt. En veel te slanke vrouwen flaneren wel heel opvallend in hun korte rokjes door de straat, hun lange haren in slow motion heen en weer schuddend en teveel en sexy lachend naar mijn man. Dit kan niet, ik ben nog niet afgeschreven, ik moet ook flaneren en schudden, ik moet hier iets aan doen.

 

Tijd voor actie

Kortom, ik dook diep in de bekende struggle tegen de kilo’s. Die struggle heb ik met name sinds het recente spiegelmoment, maar eigenlijk latent al jaren sinds ik er ooit achter kwam dat ik in een periode van vijftien jaar van 58 naar 85 kilo bleek te zijn ‘gegroeid’ (akelige term trouwens). Alhoewel, ik zeg nu wel dat ik die struggle heb, maar echt veel actie ondernemen deed ik niet. Misschien ben ik wel een van de weinige vrouwen die niet veel diëten heeft gevolgd. Zelfs als puber was ik redelijk tevreden met mijn lijf. Ik wilde alleen iets grotere borsten. Die kon ik er wel aan kijken. Ik moet zeggen, met het dikker worden werd het nog wat met die borsten ook. Het is niet te hopen dat het afvallen op die plek gaat plaatsvinden. Hmmm, misschien een reden om het toch maar zo te laten? NEE! Kom op, niet terugkrabbelen nu Naan! Denk aan hoe het ooit was: “58 kilo, bijna een sixpack, zongebruinde huid, slank, mooi, bruisend.”

 

Wat was het keerpunt?

Een paar weken geleden heb ik het licht gezien. Ja echt! Het kan dus. Dat spiegelgebeuren had er zeker iets mee te maken. Maar meer nog het mij niet fit en energiek voelen. Ik wil weer springen en dansen door de kamer. Lachen, zingen, dartelen zelfs. Ik heb al een grote handicap die mij beperkt (chronische hoofdpijn en migraine) en daar is helaas bar weinig aan te doen. Hormonen spelen daarbij een grote rol en die zijn lastig te beïnvloeden. Ik slik daar wel iets voor, maar dat heeft helaas als bijwerking gewichtstoename. Omdat die hoofdpijn/migraine al zoveel invloed heeft op het leven, wil je toch proberen om de omstandigheden zo positief mogelijk te beïnvloeden, dus ook op het gebied van leefstijl en voeding, om de situatie in ieder geval niet nog erger te maken. Een jaar lang stond ik elke dag op in de volle overtuiging de dag te beginnen met: ik ga vanaf nu nooit meer roken, nooit meer honing in mijn thee doen, geen Cheese-unionchips meer eten, een grote liefde voor sport ontwikkelen, geen gebak uit beleefdheid nemen op een verjaardag terwijl ik het makkelijk kan laten staan en meer van die dingen, bleek ik dat elke dag tegen 11 uur in de ochtend alweer te zijn vergeten. Waar ik dan wel enorm van baalde. Het was een zeer heftige migraineaanval, die er helaas voor zorgde dat ik een belangrijke uitvoering van mijn zoon maar half meemaakte, die opeens de doorslaggevende factor was om alles nu echt anders te gaan doen.

 

Lees het einde in Deel 2

 

Blog van Naanis geschreven door Natalie Bottemanne. Natalie is 47 jaar, getrouwd met Marco en moeder van zoon Rover (12 jaar). Natalie luistert, schrijft en vertelt. Op de website http://www.nataliebottemanne.nl lees je meer over haar werk en bezigheden.

 

Posted on: 5 juni 2018, by : Natalie Bottemanne