De kwetsbaarheid van internet

Mijn voornemen om elke maand een blog te schrijven en die te delen met iedereen die daar belangstelling voor heeft is nu al, na drie blogs, in het gedrang gekomen. Eigenlijk om technische redenen. Ik kon de afgelopen twee weken niet meer op mijn eigen website inloggen en dus niets nieuws posten of bestaande content veranderen. Mijn vierde blog kon dus niet op de geplande 2 april de openbaarheid in geslingerd worden, maar pas vandaag. Dan merk je ineens weer hoe kwetsbaar alles is qua activiteit en interactie op het internet. Los van de oorzaak (ik vermoedde dat ik daar zelf niets mee te maken had, maar het was iets met spam en hacken) is er de afhankelijkheid van derden (provider, host of wie of wat dan ook) om zo’n probleem op te lossen. Tenzij je misschien zelf een whizzkid bent, maar dat ben ik niet (ook geen whizzadult). En het bleek dus geen easy fix. Maar uiteindelijk is het gelukt.

Ik blijf echter wel zitten met een gevoel van onmacht, kwetsbaarheid en ook met de vraag of dit wel zinvol is. Wie krijgt überhaupt de dingen te zien die ik het internet op slinger? Het zijn ondoorgrondelijke algoritmes die bepalen wat er aan informatie aan jou wordt getoond. Het is complexe materie waar ik nog beter in zou moeten duiken om überhaupt vindbaar te zijn. En de laatste tijd, door alle ophef rondom Facebook, hoor ik in mijn omgeving ook weer een groot aantal Facebookgebruikers die zeggen ermee te stoppen. Volgens mij valt het aantal afhakers uiteindelijk nog mee? Mijn Facebookvrienden (en vrienden van vrienden) leken mij juist een goed startpubliek om mijn schrijfsels aan te presenteren.

Zoals ik in mijn eerste blog vertelde, had ik al jaren ideeën en opzetjes voor blogs en/of columns paraat. Ik heb dus lang geaarzeld om mijn zielenroerselen op deze manier te delen. De reden om het dit jaar toch te doen is om mijn passie voor schrijven een platform te geven. Wie schrijft wil toch gelezen worden. Daarnaast is bloggen een manier om meer mensen naar mijn website te loodsen, met als doel dat Natalie luistert, schrijft, vertelt bekender wordt en er wellicht zelfs via een omweg leuke schrijfklussen uit voort komen. Je weet immers nooit hoe een koe een haas vangt.

Kan een koe een haas vangen?

Nu moet ik oppassen dat ik niet afdwaal, want dit soort spreekwoorden spreken bij mij meteen tot de verbeelding. Ik sta nu in gedachten in een weiland en ik zie een koe, die toch normaal gesproken niet heel snel is, als een malle achter een cynisch grijnzend haasje aan hobbelen. Het haasje roept: “Je krijgt mij lekker toch niet te pakken, stomme koe!”, maar de koe zet dapper door. Zal het haar uiteindelijk lukken?

Ik heb de herkomst van dit spreekwoord helaas niet kunnen achterhalen. Maar goed, de wonderen zijn de wereld nog niet uit (sorry, weer zoiets) en dus kan het zo zijn dat jij dit nu leest en denkt aan de broer van de zus van je buurman of de vrouw van je collega of wie dan ook, die een tekstschrijver nodig heeft. En dan denk je aan mij als de ultieme match. Toch? Zo niet, dan hoop ik in eerste instantie met mijn blogs en verhalen een klein stukje vermaak te bieden. Als de techniek mij maar niet weer in de steek laat en het internet uiteindelijk niet alleen maar een enorme vergaarbak blijkt te zijn waar iedereen zijn spullen in dumpt om vervolgens bijna niets meer terug te kunnen vinden.

Posted on: 18 april 2018, by : Natalie Bottemanne