Moeten

Het is een besmet woord geworden: moeten. Er zijn zelfs mensen die het woord niet eens willen uitspreken of horen. Alsof er een vloek op heerst (een beetje zoals ‘Hij die niet genoemd mag worden’ in de Harry Potter boeken). Mijn ex was ook zo. Als ik zei: “Je moet niet vergeten straks even…,” dan kreeg ik de kans niet eens om mijn zin af te maken. “Ik moet helemaal niets!” riep hij dan boos. Beetje overdreven als je het mij vraagt. What’s in a word? We moeten nu eenmaal met z’n allen veel en dat is soms heel vervelend. Dus zijn daar al heel veel artikelen over geschreven en is het een ‘dingetje’ geworden. Een lastig ding, want we kunnen het woord nu eenmaal niet officieel schrappen uit onze vocabulaire. Waarom zouden we? Persoonlijk moet ik ook heel veel. Ik leg mijzelf van alles op. Voordat de dag goed en wel begonnen is, heb ik (in mijn hoofd en op meerdere geschreven lijstjes) al een hele reeks actiepunten genoteerd die erom springen om afgevinkt te worden. En ook ik ben gegrepen door de anti-moet-maffia en heb geprobeerd het woord te omzeilen. Vooral toen in één week tijd meerdere mensen mij meewarig aankeken en, met hun hand geruststellend op mijn hand alsof ik een patiënt was, zuchtten: “Ik hoor je wel héél veel het woord ‘moeten’ gebruiken…Dat is niet goed hè, dat kan ook anders….” Het dingetje werd groter en groter. Moet werd in mijn hoofd ‘mam-moet’ en ik kon het niet vergeten. Probeer maar eens niet aan een mammoet te denken. Ook al is het beest uitgestorven, het blijft een indrukwekkend gevaarte. En het is toch een soort olifant. There is an elephant in the room.

Jippie: ik moet!

Het moeten van tegenwoordig is dus enorm, we kunnen er niet omheen. Daarom heb ik besloten om het woord juist te omarmen. Ja, ik moet heel veel, van mijzelf en misschien ook wel van de maatschappij, maar laten we er niet te krampachtig over doen en het accepteren. Zeg het maar eens lekker hardop een paar keer achter elkaar: Ik moet, ik Moet, Ik MOET! Joehoe, jippie, gelukkig maar! Want even serieus, als ik niets meer moet, wat moet ik dan? We zijn toch niet op aarde om te niksen? Wat is dat überhaupt, niksen? Informeel niets doen. Lummelen, lanterfanten, duimendraaien, luieren. Sorry hoor, maar daar ben ik niet zo goed in. Misschien is dat dan iets dat ik eerst zou moeten leren….

Moe van het moeten?

Alhoewel, ik kan wel blij worden van rommelen. Dan scharrel ik in huis rond en verplaats ik dingen. En ik gooi eens iets weg. Als ik er mijn beroep van had gemaakt, en dat heb ik overigens ooit serieus overwogen, dan was ik een binnenhuisarchitect en heette dat rommelen: stylen. En dan had het zeker ook weer op mijn moet-lijstje gestaan. Pfff, ik word er moe van. Daar zit dan meteen ook het probleem. We worden moe van al het moeten. En dus put het ons uit en worden we chagrijnig en gedemotiveerd en verdrietig en soms zelfs overspannen. Maar dat wordt niet opgelost met het geforceerd vermijden van dat woord. Want het klinkt gewoon toch anders dan: “ik mag straks stofzuigen, ik mag boodschappen doen, ik mag mijn kind straks overhoren en ik mag morgen even gezellig in discussie over mijn salaris”. Daar word je toch ook kriegelig van!? Ik mag nu iets afvinken van mijn moet-lijstje, namelijk het schrijven van dit blog. En ik ben heel benieuwd wat jullie gevoel is bij het fenomeen ‘moeten’. Laat het mij weten. Het mag.

Blog van Naan is geschreven door Natalie Bottemanne. Natalie is 47 jaar, getrouwd met Marco en moeder van zoon Rover (12 jaar). Natalie luistert, schrijft en vertelt. Op de website http://www.nataliebottemanne.nl lees je meer over haar werk en bezigheden.

Lees hier mijn vorige blog: Blog van Naan 2018 #1: Just another year

Posted on: 5 februari 2018, by : Natalie Bottemanne