De feestdagen zijn weer achter de rug. Zevenenveertig jaar geleden, in een koude kerstnacht met ijsbloemen op de ramen, ben ik geboren. En nu is er weer een jaar voorbij. Just another year? Dat hoop ik niet. Alhoewel het naarmate ik ouder word wel steeds meer lijkt alsof de dagen, weken, maanden en dus jaren sneller gaan en in elkaar overvloeien zonder al teveel variatie. Natuurlijk heeft dat met de leeftijd en levensfase te maken. De echte grote veranderingen vinden immers plaats als je jonger bent. Van baby, peuter tot kleuter, in de veilige omgeving van thuis. Je lagere schooltijd, die ook nog redelijk beschermd is. De middelbare school en puberteit (jeetje, daar gebeurt wel erg veel), een vervolgopleiding, jezelf als jongvolwassene, je eerste relaties, de wereld die concreter wordt, samenwonen, je eerste baan, carrièremoves, vriendschappen die komen en gaan, je levenspartner, een kind…

Ik zag ooit een documentaire over een vader die elk jaar met kerst een brief schreef aan zijn kind. Hij was daarmee begonnen toen zijn dochter geboren werd en maakte daarmee een waardevol document van haar eerste levensjaren. Deze brieven borg hij op in een kluis en ze zou ze pas krijgen op haar achttiende verjaardag. Ik vraag mij af of ik daar wat aan gehad zou hebben, aan een overzicht van die eerste periode van mijn leven, weliswaar gezien door de ogen van een ouder, dus enigszins gekleurd, maar toch een uniek inkijkje in je eigen ontwikkeling. Zou het helpen, bij levensvragen die later kwamen en zich soms nog steeds aandienen? Ze zeggen altijd dat die eerste jaren zo belangrijk zijn, dat ze de basis leggen voor al wat komen gaat. De omgang met je ouders en jou als baby zou zelfs de mate bepalen waarin we later tegen het leven bestand zijn. Dat klinkt wel heel zwaar en onomkeerbaar, want ik mag toch hopen dat je elk jaar en in elke levensfase weer wat leert, wijzer wordt en jezelf blijft ontwikkelen. Maar het opdelen van je leven in periodes of jaren vind ik wel een mooi gegeven. Misschien dat het er aan bijdraagt om jezelf als persoon te duiden en, als stukjes van een puzzel, helpt je volledig te maken. Het is niet voor niets dat we en masse rond de jaarwisseling terugkijken op wat geweest is en uitspreken wat we het komend jaar wensen of anders willen doen.

Ik had mij jaren geleden ook voorgenomen om mijn zoon zoiets waardevols te geven, maar hij is inmiddels twaalf en ik heb amper wat voor en over hem geschreven. Misschien ben ik nog altijd bang voor de kracht en het onomkeerbare van het geschreven woord. Dat is uiteraard een niet zo handige angst als je schrijft. En, perfectionist als ik ben, kan ik ook denken dat het nu te laat is. Dat ik het eerder had moeten doen, in ieder geval voor wat betreft het geplande document voor mijn eigen kind. Maar laat ik dan maar meteen een voornemen voor het komende jaar uitspreken: Ik ga vanaf nu eindelijk bloggen, iets waarvoor ideeën en opzetten en pogingen al jaren in een spreekwoordelijke lade liggen, maar wat ik om bepaalde redenen niet heb doorgezet. Dan maak ik toch een documentje, maar ach, niet in een kluis, maar for the world to read! En dan wordt het vast inzichtelijk dat elk jaar niet ‘just another year’ is, maar een essentieel puzzelstuk van die geweldige puzzel die het leven is.

Posted on: 8 januari 2018, by : Natalie Bottemanne