In het kader van de Boekenweek 2017 (25 maart t/m 2 april) organiseerden NPO2 en Radio4 de NPO Schrijfwedstrijd met als thema Verboden Vruchten. Er waren ruim 2400 inzendingen waarvan er 5 werden uitgekozen door de vakjury. Mijn verhaal zat daar helaas niet bij, maar lees je gewoon lekker hieronder…

Gelukkig zijn dromen

Rosa zou het liefst zijn veters strikken, zijn haren kammen, zijn kont wassen, zijn kleding klaarleggen. Niemand zou dat gek vinden, maar hij wilde er niets van weten. De armleuning van de stoel in de voorkamer was versleten. Hij keek langs zijn hand naar het velours dat hier en daar kale plekken vertoonde. Net als zijn hoofd. Vroeger had hij een kop haar waar menigeen jaloers op was. Nu vond hij zichzelf niet meer aantrekkelijk. Geen generatiegenoot zou hem willen aanraken, dacht hij bedroefd, laat staan een jonge hinde als Rosa, waar hij herhaaldelijk van droomde.

‘Laat haar toch meer helpen,’ had zijn dochter gezegd, ‘daar is ze voor.’

‘Geniet er gewoon van man. Zo’n jonge meid die je verzorgt. Ik zou het wel weten!’ grijnsde zijn schoonzoon. Met die vent had hij nog steeds moeite, zelfs na dertig jaar.

Rosa kleedde zich wel eens uit, tijdens een van zijn dutjes in de stoel. Dat deed ze heel behoedzaam, zich bewust van haar mooie lijf. Dan keek ze hem aan via de grote spiegel in de slaapkamer. Met haar billen naar hem toe. Hij bleef op afstand en dacht aan haar borsten, die hem aantrokken als mals vlees waar hij zijn tanden voorzichtig in zou kunnen zetten. Geen wilde seksuele handelingen, maar verleiding en zachte aanraking. Eén hapje maar. Rosa met haar blonde haren en ontwapenende lach.

Bart schaamde zich als hij er aan dacht. Ze moest eens weten. Nog tien minuten en dan kwam ze weer, of twintig. Ze nam het niet zo nauw met de tijd. Toen Saar nog leefde heeft zij eens op hoge poten de thuiszorg gebeld. Hij hoort het haar nog zeggen.

‘Ik vind het ronduit onacceptabel dat wij hier een uur moeten wachten tot er eens iemand komt,’ begon ze dan. Saar met haar hang naar perfectie. Hij vond het allemaal prima. Niets zo saai als voorspelbaarheid. Alhoewel het hem nu wel een beetje stoorde. Het was Bart vanmorgen niet gelukt om zich fatsoenlijk aan te kleden. Irritant genoeg had hij geen fris ruikend overhemd meer in de linnenkast kunnen vinden en het wassen van zijn pezige lijf ging ook steeds moeizamer.

‘Wat een armoe,’ mompelde hij.

Hij zag zijn trouwfoto op het dressoir. Zwart-wit.

Saar keek hem minzaam aan. Geen lach, zelfs niet een beetje.

‘Lach toch eens naar je man Saar,’ snikte hij.

Boos om zijn eigen sentiment veegde hij de traan uit zijn oog en hees zichzelf overeind.

De sleutel in de voordeur. Lang leve zijn gehoor.

Het vegen van haar voeten. Haar jas aan de kapstok. Haar kuchen. Haar vulling van de hal, de ruimte en de dag. Haar zachte stem.

‘Hoe gaat het deze morgen Bart?’

Rosa’s hand raakte zijn pink en ringvinger. Ze voelde de ribbels en de plooien. En de gladde, koude ring. Niet de kale stof.

Bart zuchtte.

Saar keek bedenkelijk, zag hij in zijn ooghoek.

Rosa lachte haar liefste lach.

‘Ik ben bang dat je mij toch wat moet helpen meisje. Met…,’ zijn stem haperde.

Posted on: 28 maart 2017, by : Natalie Bottemanne